Zło jest cząstką każdego z nas, jest ono bliżej niż nam się wydaje – Max Czornyj „Grzech”

Wiara. Religia… Jakim byś nie był człowiekiem – wierzącym lub nie – i tak masz na co dzień do czynienia właśnie z nią. Jest to również często wykorzystywany motyw przy pisaniu wszelakich powieści, w dużej mierze kryminalnych. Można by rzec, iż powoli zaczyna się robić z tego monotonia, ale czy na pewno? Czy książka Maxa Czornyja pod tytułem „Grzech” odbiega od schematów na tyle, by zatrzymać przy sobie czytelnika na dłużej? 

Jakie są moje odczucia względem „Grzechu” Maxa Czornyja? Przede wszystkim mieszane. Powieść opowiada o serii zaginięć, które mają miejsce w Lublinie. Na terenie miasta dochodzi do porwań kobiet, a rodziny zaginionych otrzymują tajemnicze listy. Dochodzeniem zajmuje się wybuchowy komisarz Eryk Deryło, a do sprawy dołącza Miłosz Tracz – profiler mający przygotować portret psychologiczny sprawcy. Presja rośnie, gdy tylko zostają odnalezione pierwsze zwłoki. „Zastanawiali się nad tym, jak podejść bliżej, jak zmusić go do błędu. A on? A on pewnie właśnie myślał, jak zabić.” Po wielu zachętach oraz licznych pozytywnych opiniach dotyczących „Grzechu” stwierdziłam, że koniecznie muszę tę pozycję przeczytać. Nie powiem, książkę czyta się bardzo szybko, lecz pomimo tego oraz faktu, że rozdziały w powieści są krótkie, przez co mogłoby się wydawać, iż akcja będzie dynamiczna – trochę się przy niej wynudziłam. W tej historii mamy do czynienia z narracją trzecioosobową, co wielu osobom na pewno przypadnie do gustu. Autor ma lekki styl pisania, przez co „Grzech” można spokojnie przeczytać w dwa wieczory. Mimo wszystko, z początku ciężko mi było wkręcić się w fabułę, lecz w miarę poznawania nowych aspektów, nowych wątków oraz poszlak – było według mnie lepiej. Czymś, co dla wielu czytelników może być decydującą wskazówką ,by sięgnąć po tę pozycję lub nie, będzie na pewno fakt, iż lektura ta oferuje nam opisy rodem z najlepszych powieści Chrisa Cartera – brutalne, ujęte dosadnie oraz zaskakujące: „Czegoś takiego nie widział nawet na filmach.” Co jednak sprawiło, iż nie czułam zbyt dużej satysfakcji, czytając „Grzech”? Przede wszystkim fakt, iż dosyć łatwo pogubić się w fabule. Według mnie książka skupia się na zbyt wielu wątkach jednocześnie, jak i zwraca z początku uwagę na rzeczy, które w późniejszym stadium historii, nie mają większego znaczenia. Nie ukrywam, że od samego początku nie mogłam rozeznać się w bohaterach, z których najlepiej wspominam Eryka Deryło. Jest to prosta, lecz dobrze skonstruowana postać, zwłaszcza pod względem psychologicznym. Mamy tutaj do czynienia z bohaterem racjonalnie myślącym, jak i twardo stąpającym po ziemi. Jest to zarazem persona, która najbardziej się wyróżnia w tej powieści. Moim zdaniem, w książce jest ciekawie zarysowany wątek religijny, choć rozwija się on lepiej dopiero w drugiej części historii. „Co musi strzelić do łba zgrabnej, pociągającej dziewczynie, żeby odciąć się od uciech życia? To nie mogła być kwestia wyboru. W zdecydowanej większości winne musiało być wychowanie i umyślne, psychologiczne dewocenie od chwili urodzenia. Religijny gwałt regularnie dokonywany na kształtującym się umyśle.” Myślę, że całość z pewnością zaintryguje niejednego czytelnika, choć sama spodziewałam się tutaj czegoś więcej. „Grzech” Maxa Czornyja z pewnością nie zagości u mnie na półce z ulubionymi książkami, jednak nie zamierzam odstawić twórczości autora w przyszłości, ponieważ wierzę, że jeszcze mnie zaskoczy.

Moja ocena: 6/10*